Το καλάθι σας είναι άδειο!
Ποταμόπλοια / 55
21 αφηγηματικές σεκάνς
Η Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 είναι μια μέρα που σημαδεύτηκε από την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και τη μεγάλη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών/τριών. Την ίδια μέρα που το κέντρο της Αθήνας «φλέγεται» από την εξέγερση, καίγονται και οι δίδυμοι κινηματογράφοι της Σταδίου. Το «σημείο μηδέν» στον ιστορικό χρόνο της Μεταπολίτευσης γίνεται ο χωρόχρονος δράσης 21 ιστοριών-αφηγηματικών σεκάνς. Πρωταγωνιστούν αντιήρωες των οποίων η ζωή σημαδεύτηκε από το φωτεινό σκοτάδι των κινηματογραφικών αιθουσών, από τις εναλλαγές φωτός και σκιάς, σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και πάντα φλέγεται. Η συλλογή διηγημάτων “Δωδεκάτη Φεβρουαρίου” κινείται μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, επιχειρώντας να φωτίσει τις συνέχειες και ασυνέχειες μεταξύ ατομικού και συλλογικού ιστορικού χρόνου, όταν το τραύμα της οικονομικής κρίσης συμφύρεται με τη στάχτη από τα αποκαΐδια του πολιτισμού.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Δωδεκάτη Φεβρουαρίου
Πανεπιστημίου, Σταδίου, λαμαρίνες…
Στιγμή, σκηνή, σεκάνς, πράξη.
Πιστός στο πεδίο του τόπου ο συγγραφέας και με αφορμή τη δωδεκάτη Φεβρουαρίου, σημαδιακή ημερομηνία ολοκαυτώματος των δύο εμβληματικών κινηματογράφων της Αθήνας, «Αττικόν» και «Απόλλων», ξετυλίγει βήμα βήμα και με βοηθό τον κινηματογραφικό φακό, μέσα από ένα παλίμψηστο ιστοριών, την ίδια την ιστορία της πόλης των Αθηνών, το πριν, το μετά και το τώρα.
Είκοσι μία σεκάνς, σε μία ευφυή αναστροφή των αριθμών όπως ακριβώς κάνει και με τον χρόνο, ονομάζει ο συγγραφέας τις ιστορίες του· δηλαδή μία σειρά από σκηνές αποτελούμενες από πολλές στιγμές όπου μέσα τους ενδημούν σκηνές, πολύπλοκες, με τον ρεαλισμό και τη φαντασία σε συνεχή αντιπαράθεση, οδηγώντας σ’ένα μαγευτικό και λειτουργικό αναγνωστικά αποτέλεσμα. Ένα σύνολο από δευτερεύουσες ιστορίες που απηχούν την Κεντρική Ιδέα της Βασικής υπόθεσης ―όπως λέει ο McKee στο βιβλίο του Το σενάριο― παραπέμποντας στην ταινία Ο Κολυμβητής (The swimmer) όπου μια σειρά από πισίνες ενώνει λειτουργικά όλες τις ιστορίες.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Mαρίας Βέρρου, hartismag, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2025
Σινεμά η Αφήγηση
Απ’ το πρώτο βιβλίο, Σπουδή στο κίτρινο (2018) μέχρι αυτό – δυο συλλογές διηγημάτων και δυο μυθιστορήματα – παρακολουθώ το έργο του, ακριβέστερα το μελετώ. Με κάποιους συγγραφείς νιώθεις περιέργως πώς να μοιράζεσαι κοινά δαιμόνια και να φέρεις εκλεκτικές συγγένειες, το ’χω ξαναγράψει άλλωστε σε προηγούμενη κριτική, του Τζίντιλι αν θυμάμαι καλά, οπότε και τούτη δω η γραφή αποποιούμενη αυτονοήτως την όποια κριτική «αντικειμενικότητα», αξιοί κυρίως την αισθητική συνομιλία με το κείμενο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, fractalart.gr, 14.1.2025
Ρέκβιεμ της πολιτικής και του πολιτισμού
Η μόνη μου ένσταση είναι ότι δεν πρέπει τα κείμενα του τόμου να διαβαστούν ως συλλογή διηγημάτων, γιατί έτσι θα μείνουν μόνο στην προσεγμένη γλώσσα και θα χάσουν την ουσιαστικότερη –πολυπρισματική– αίσθηση που αφήνουν ως σύνολο. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, το βιβλίο θα έπρεπε να ονασμαστεί ειδολογικά «μυθιστόρημα», ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που αποσπασματικά και καλειδοσκοπικά είναι σε θέση να αναδείξει τον κεντρικό πυρήνα του.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress, 23.12.2024
Στη νεκρόπολη της Σταδίου
Όσο απομακρυνόμαστε από τη δεκαετία της κρίσης και παγιώνεται ως μόνιμη κατάσταση το κοινωνικό και πολιτισμικό της αποτύπωμα, φαίνεται πως η ελληνική πεζογραφία καταφέρνει να δώσει πιο βαθιές και κατασταλαγμένες ματιές στη συλλογική μας συνθήκη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στη Δωδεκάτη Φεβρουαρίου του Δημήτρη Χριστόπουλου (γ. 1965), το κυρίαρχο αίσθημα δεν είναι η οργή και η καταγγελία, αλλά το πένθος και μια «αναστοχαστική νοσταλγία» (reflexive nostalgia), με τον όρο της Σβετλάνα Μπόιμ [Svetlana Boym] («The Future of Nostalgia», 2001), που δεν θρηνεί το παρελθόν αλλά συνδέεται με το μέλλον. Αυτή η επιδημία από νοσταλγικές μνήμες που έχει ενσκήψει στις σύγχρονες κοινωνίες, δεν ανακαλεί μια υποτιθέμενη ειδυλλιακότητα, αλλά έρχεται για να συμφιλιωθούμε με τον κόσμο γύρω μας και να διαχειριστούμε τραύματα, απώλειες και ανησυχίες.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Κώστας Καραβίδας, epohi, 5,1,2025
«BASTA»
«[...] [Σ]τις 26 Ιανουαρίου 1952, αγανακτισμένος ο λαός της Αιγύπτου από τις κτηνωδίες των Εγγλέζων στη Διώρυγα του Σουέζ έβαλε φωτιά στην πόλη. Παραδόξως, γλίτωσε το Cairo Palace» (σ. 13).
Το Cairo Palace, όπως έχουμε πληροφορηθεί μερικές γραμμές παραπάνω, ήταν πολυτελής κινηματογράφος που είχε χτίσει, υπό τη διεύθυνση του Σπύρου Σκούρα, η 20th Century Fox. Μερικές γραμμές πιο κάτω διαβάζουμε: «Το Αττικόν και το Απόλλων ανήκαν στην οικογένεια Σκούρα» (ό.π.).
Τα αποσπάσματα, από τον πρόλογο που υπογράφει ο Κώστας Φέρρης, προοικονομούν κομβικά στοιχεία της συλλογής που θα διαβάσουμε. Ούτε η χρήση του «αγανακτισμένος ο λαός» ούτε το «Παραδόξως, γλίτωσε το Cairo Palace» είναι τυχαία.
Ο Δημήτρης Χριστόπουλος γράφει είκοσι ένα διηγήματα για τους “δίδυμους” κινηματογράφους που, τη δωδέκατη Φεβρουαρίου του 2012, υπέστησαν «σοβαρά εγκαύματα πρώτου βαθμού» (σ. 15).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Αλέξανδρος Ζωγραφάκης, istos, 4.1.2025
Βιβλιοπαρουσιάσεις
Η δωδεκάτη Φεβρουαρίου του Δημήτρη Χριστόπουλου είναι ένα βιβλίο ξεχωριστό, εξαιρετικά πρωτότυπο και ευφυές. Εμπλέκει τον κινηματογράφο ως τέχνη και εμπειρία, τους κινηματογράφους «Αττικόν» και «Απόλλων» -και όχι μόνο- ως αίθουσες, ως τοπόσημα, ως θύλακες πολιτισμού, ως φωλιές μνήμης, την Αθήνα της κρίσης -και όχι μόνο, τα γεγονότα, βέβαια, της 12ης Φεβρουαρίου του 2012, που κατέστρεψαν τα δύο εμβληματικά σινεμά, που το κουφάρι τους χάσκει ακόμα ανήμπορο, ανασυνθέτει πλευρές του παρελθόντος, της ιστορίας και της ζωής της πόλης, συνήθως συνδεδεμένες με τα δύο σινεμά, αναφέρεται σε πλήθος ταινιών που συσχετίζονται με τη ζωή πολλών ανθρώπων / ηρώων και αναβαπτίζονται σε νέο πλαίσιο, γράφει χρησιμοποιώντας κινηματογραφικά φίλτρα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Γιούλη Χρονοπούλου, culturebook, 29.12.2024
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΜΕ ΤΟ 2024
Νέοι τίτλοι και επανεκδόσεις, αυτές είναι οι επιλογές του NEWS 24/7 από την πλούσια εκδοτική παραγωγή της χρονιάς όσον αφορά την εγχώρια λογοτεχνία.
Δημήτρης Χριστόπουλος – 12η Φεβρουαρίου [Ποταμός]
Η Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 σημαδεύτηκε από την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και τη μεγάλη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών/τριών. Είναι η μέρα που καίγονται οι δίδυμοι κινηματογράφοι της Σταδίου. Το «σημείο μηδέν» στον ιστορικό χρόνο της Μεταπολίτευσης γίνεται ο χωρόχρονος δράσης 21 ιστοριών-αφηγηματικών σεκάνς. Στη συλλογή διηγημάτων του διακεκριμένου συγγραφέα [το μυθιστόρημά του με τίτλο Τζίντιλι (Το Ροδακιό, 2020) απέσπασε εξ ημισείας το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2021] πρωταγωνιστούν αντιήρωες των οποίων η ζωή σημαδεύτηκε από το φωτεινό σκοτάδι των κινηματογραφικών αιθουσών, σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και πάντα φλέγεται.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Θεοδόσης Μίχος, news247, 21.12.2024
Το φωτεινό σκοτάδι
Το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη που επιλέγει ο Δημήτρης Χριστόπουλος ως μότο στη συλλογή διηγημάτων Δωδεκάτη Φεβρουαρίου τελειώνει ως εξής: «ότι δεν αγαπάει το θάνατο / ο κινηματογράφος». Ο κινηματογράφος, με άλλα λόγια, καταργεί τον θάνατο. Ή, αλλιώς, όπως λέει ο Κώστας Φέρρης στην πολύ ωραία εισαγωγή του, ο κινηματογράφος «σε βοηθάει να συμφιλιωθείς με το θάνατο». Είναι ένα ταξίδι στον Παράδεισο ή στην Κόλαση, ή ακόμα καλύτερα, στο Καθαρτήριο. Άλλωστε το λέει και ο ίδιος ο Χριστόπουλος στο διήγημα «As time goes by»: «Το να υπηρετείς την αισθητική είναι ύψιστη πολιτική πράξη». Τι γίνεται όμως όταν ο κινηματογράφος, αυτό το σύμβολο του πολιτισμού, της ευρυχωρίας, της ανταλλαγής εικόνων, ιδεών, συναισθημάτων, εν μία νυκτί, τυλιχτεί στις φλόγες; Γύρω από την έννοια μιας συμβολικής και άλλο τόσο πραγματικής καταστροφής χτίζει τον αφηγηματικό ιστό ο Χριστόπουλος.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Ευγενία Μπογιάνου, frear, 23.12.2024.
Ελληνική λογοτεχνία: Οι νέες εκδόσεις που διαβάσαμε και ξεχωρίσαμε
Η ομάδα του «Κ» επιλέγει μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων και ποιημάτων από τις πρόσφατες κυκλοφορίες
Μια συλλογή διηγημάτων με κοινό νήμα την καταστροφή των κινηματογράφων Αττικόν και Απόλλων στη Σταδίου, στις 12 Φεβρουαρίου 2012, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας, είναι το Δωδεκάτη Φεβρουαρίου (εκδ. Ποταμός) του Δημήτρη Χριστόπουλου. Η πόλη φλέγεται και τα δύο ιστορικά κτίρια φλέγονται μαζί της. Οι άνθρωποί τους, πρόσωπα που η ζωή τους ταυτίστηκε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με τα δύο σινεμά, πρωταγωνιστούν σε μια αφήγηση ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα, που επιχειρεί, μέσω του συλλογικού, να φωτίσει το ατομικό και αντίστροφα. —Ε.Σ.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Ελίζα Συναδινού, kathimerini, 18.12.2024
Μια φλογισμένη δόση, μικρέ μου, η Ομορφιά
«Η λέξη στη γλώσσα ανήκει εξ ημισείας σε κάποιον άλλο». Η φράση του Μπαχτίν συμπυκνώνει τον αέναο αγώνα της λογοτεχνίας, που υπάρχει μέσα από τις λέξεις, οι οποίες αναπαρθενεύονται κάθε φορά , παραφράζοντας τον Ελύτη. Με άλλα λόγια, προσαρμόζονται στην αφηγηματική θερμοκρασία του νέου περιβάλλοντος.
Διάβαζα τη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Χριστόπουλου «Δωδεκάτη Φεβρουαρίου» παράλληλα με τον Κούντερα, ιδίως την «Πράγα, ένα ποίημα που χάνεται». Καθώς προχωρούσε η ανάγνωση, ενισχυόταν η αίσθησή μου, ότι ο Χριστόπουλος ακολουθεί μια παράλληλη πορεία αναζήτησης της συγγραφικής του ταυτότητας μέσω μια πόλης. Της Αθήνας, στη δική του περίπτωση, ενός ποιήματος που έχει υποστεί πολλές στρεβλώσεις και πλήγματα τα τελευταία χρόνια, στις αρχές του 21ου αιώνα, σε σημείο που να έχει απολέσει τη μαγεία περασμένων δεκαετιών.
Ακούστε την συνέντευξη εδώ
του Ευάγγελου Αυδίκου, culturebook, 7.12.2024
Δημήτρης Χριστόπουλος “Δωδεκάτη Φεβρουαρίου”
Συνέντευξη με τον συγγραφέα Δημήτρη Χριστόπουλο για το βιβλίο του “Δωδεκάτη Φεβρουαρίου” (εκδόσεις Ποταμός)
Ακούστε την συνέντευξη εδώ
Αναστασία Γρηγοριάδου, Καλημέρα – 958fm, 10.12.2024
Δωδεκάτη Φεβρουρίου - Δημήτρης Χριστόπουλος
Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012. Ημέρα ψήφισης του δεύτερου μνημονίου, μια ογκώδης διαδήλωση εναντίωσης, χημικά και καταστολή, εκτεταμένες φθορές και συγκρούσεις, μεταξύ των υλικών θυμάτων και οι δίδυμοι κινηματογράφοι της οδού Σταδίου, Αττικόν και Απόλλων, που έκτοτε χάσκουν εγκαταλελειμμένοι μια ανάσα από το σημείο μηδέν της Αθήνας, της δικής μας μητροπολιτικής εκδοχής.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
https://no14me.blogspot.com, 5.12.2024
